Dilemma

Het duurde twee jaar voordat ik eindelijk naar mezelf luisterde in plaats van naar anderen. Ik vertrok naar Curaçao om mijn debuutroman ‘Wisselwerking’ te schrijven. Ik weerstond de suggestieve vragen van mensen die het raar vonden dat ik mijn man een halfjaar achterliet. Je kunt toch ook op de Drentse hei gaan schrijven? Nee. Vastbesloten trok ik de lange wortels uit de bodem van mijn dagelijkse bestaan en plantte ik mezelf achtduizend kilometer verderop weer neer. Daar werd ik mezelf. Niet de vrouw van, de werknemer van, de tweelingzus van.
In mijn verhaal stond de wisselwerking tussen twee totaal verschillende mensen centraal. Maar in mijn nieuwe schrijversleven vond ook een wisselwerking plaats, de warme interactie met een aantal vrouwen op het eiland. Ze namen mij op in hun leven, stelden mij zelfs voor als ‘mijn vriendin, de schrijfster’. Ik bloeide op. Begon te aarden.
Ik leerde dat kiezen voor jezelf niet hoeft te betekenen dat je alles alleen doet. Ook niet tijdens het schrijven. Mijn werk verdiende een manuscriptbegeleider die eerlijk en professioneel feedback kon geven. Dat werd de schrijfster Maria Genova. Eerlijk en professioneel, dat was ze. Maar ik moest er wel even aan wennen. Want wie houdt er nu van doorhalingen en kritische opmerkingen? Toch heb ik er geen seconde spijt van. Het bleef mijn eigen verhaal, alleen beter. Een verhaal dat klaar was voor de lezer.
Maar hoe komt het verhaal bij de lezer? Ik stond voor het dilemma rondom het uitgeven, iets waar menig debutant mee te maken krijgt. Ik kon ervoor kiezen mijn manuscript naar de bekende uitgevers te sturen en de waarschuwingen negeren dat het zou verdwijnen tussen honderden andere. Of ik kon het zelf uitgeven, wat betekende dat ik het financiële risico op me zou nemen en mijn ego moest voorbereiden op de vooroordelen rondom ‘selfpubbers’.
Ik keek terug op de weg die achter me lag. Ik realiseerde me dat mijn roman er nooit gekomen was als ik me had laten leiden door angst voor kritiek, vooroordelen of suggestieve vragen. Maar waarschijnlijk ook niet als ik mij nooit had laten adviseren door professionals. Ik koos daarom voor zelf uitgeven, maar wél via een uitgeverij die geleid werd door schrijvers. Daarmee kreeg ik toegang tot een professioneel netwerk. Oké, het kostte mij geld. Maar mijn boek kwam er, waarmee ik het meest waardevolle schrijfcadeau ontving: feedback van lezers. De voeding voor mijn tweede boek.

Column n.a.v. Hebban’s Week van de Debutant
27 juni 2018