Het gaat al een tijd niet zo goed met me. Aan een paar koude rillingen ben ik hier in het Waddengebied wel gewend, maar het probleem is mijn hoge temperatuur. Niet dat ik hier lig te koken, vooralsnog is het meer verhoging, maar het chronische karakter ervan baart me zorgen. Ik vermoed dat het te maken heeft met die lui van hierboven, want het werd erger toen zij hier kwamen met hun troep. In het begin viel het me niet eens op, maar nu kan ik er niet meer omheen.
Ik hoor van familieleden dat ze dezelfde problemen hebben. Van mijn broer, die zijn residentie in het uiterste noorden heeft, van mijn nicht, die rond de evenaar verblijft en van een verre oom, die ergens in de buurt van de atollen rondhangt. Verhoging. Stuk voor stuk.
Mijn broer heeft het meeste last. Hij zegt dat zijn witte huid, die altijd glad en strak was, steeds meer gaat barsten. Hij was altijd zo’n ijskoude, maar nu is hij een klager.
‘Ik ben mezelf niet meer’, roept hij dan.
Het moeilijkste is dat niemand oog heeft voor zijn aandoening. Hij voelt zich gekwetst. Letterlijk en figuurlijk. Vroeger had hij ook wel eens zoiets, maar dat trok altijd weer bij. Na een strenge winter was alles weer glad. Nu niet.
Mijn nicht merkt het vooral aan de locals die haar omringen. Veel daarvan trekken weg naar koelere gebieden. Daarvoor in de plaats stromen talloze nieuwkomers binnen, die het juist bij haar weer prettiger vinden. Die schijnen uit nóg warmere regionen te komen. Op zich prima, mijn nicht houdt enorm van diversiteit, maar ze vraagt zich wel af wat achter deze ontwikkeling zit.
Weet je trouwens dat die verre oom van mij langzamerhand opzwelt? Dat hoorde ik laatst. Ik zie hem nooit, maar vind het een eng idee. Het zal toch niet besmettelijk zijn? Ik kom zelf namelijk ook aan. Pas nergens meer in.
Eigenlijk zou ik alarm moeten slaan. Maar bij wie dan? Die lui van hierboven? Die de oorzaak zijn van de opwarming van mijn zeeënfamilie? Wat denk jij?
Inzending schrijfwedstrijd ‘De zee’ (Schrijversacademie)
7 februari 2025